Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2015

CD της Ertopen "Μέχρι τη νίκη" με Γκαϊφύλλια, Μάλαμα, Παπαδόπουλο, Θηβαίο, Λέμπερου κ.ά.

Κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες (χωρίς να γίνει ιδιαίτερα γνωστό ακόμα) ένας ψηφιακός δίσκος από την ERT OPEN, με γενικό τίτλο "ERT OPEN ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ", σε επιμέλεια παραγωγής και ιδέα των ανθρώπων της ΕΡΑ ΖΑΚΥΝΘΟΥ. Στο δίσκο συμμετέχουν αρκετοί νέοι καλλιτέχνες και δημιουργοί, αλλά και τραγουδοποιοί με σημαντική ιστορία στο χώρο της ελληνικής μουσικής, όπως ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας, ο Λάκης Παπαδόπουλος, ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Χρήστος Θηβαίος και η Δάφνη Λέμπερου.
Στις 11 Ιουνίου 2013 η τροϊκανή κυβερνητική μαφία αποφάσισε να βάλει «μαύρο» στην ΕΡΤ. Από την ημέρα εκείνη, εργαζόμενοι και κοινωνία κάνουν πράξη ένα πρωτοφανές εγχείρημα πολιτικής ανυπακοής: το μοναδικό αυτόνομο, αυτοδιαχειριζόμενο δίκτυο δημόσιας ραδιοτηλεόρασης στον κόσμο.
Για περισσότερους από 18 μήνες, πρώην εργαζόμενοι και αλληλέγγυοι εργάζονται αφιλοκερδώς υπηρετώντας την ενημέρωση, τον πολιτισμό και τη δημοκρατία μέσω της ΕΡΑ Αθήνας, των περιφερειακών σταθμών, της ΕΡΤ3 και του ertopen.com
 Συμμετέχουν σε απεργίες και κινητοποιήσεις σωματείων και συλλόγων εργαζομένων, σε εκδηλώσεις και παρεμβάσεις κινημάτων, ώστε να δυναμώσει η αντίσταση των πιο αγωνιστικών κομματιών της κοινωνίας.
Ο αγώνας συνεχίζεται αμείωτος και ενισχύεται με την έκδοση ενός cd, με τον τίτλο «ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ...».
Στο cd συμμετέχουν: Μουσικό Σύνολο της ελεύθερης ΕΡΤ – ERTopen, Θανάσης Γκαιφύλλιας, Ανδρέας Μήλας – Διονύσης Γιατράς, Απόστολος Σακαλής, Νίκος Σταμούλος, Σταύρος Δημόπουλος - Χρήστος Ρενιέρης, Verbal Delirium, Σωκράτης Μάλαμας, Βασίλης Φλώρος, Αντώνης Βάμβουκας, Γιάννης Γεωργάνος «Veandok», Λάκης Παπαδόπουλος, Χρήστος Θηβαίος, Δάφνη Λέμπερου.
Διάθεση: Ertopen, ERT3, περιφερειακοί σταθμοί ΕΡΑ

ΜΑΖΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ
ΜΑΖΙ «ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ...»


http://thanasisgkaifyllias.blogspot.gr/2015/08/blog-post.html




Απόσπασμα από την πρόσφατη συνέντευξη του τραγουδοποιού Θανάση Γκαϊφύλλια σε τοπική εφημερίδα της Κομοτηνής, με αφορμή την κυκλοφορία της συλλεκτικής αγωνιστικής έκδοσης "Μέχρι τη Νίκη...": 

Μιλάμε με αφορμή την κυκλοφορία ενός νέου δίσκου που κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες με τίτλο «Μέχρι τη Νίκη». Είναι ένα CD στο οποίο, μεταξύ άλλων γνωστών ελλήνων καλλιτεχνών και δημιουργών, συμμετέχετε και εσείς. Ο δίσκος αυτός κυκλοφόρησε με στόχο την ενίσχυση του αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ. Εσείς συμμετέχετε με το τραγούδι «Με τα χέρια σας και την ψευτιά». Πείτε μας μερικά πράγματα για το πώς προέκυψε η συμμετοχή σας.
Είναι μια πρωτοβουλία που έχει πάρει ένας περιφερειακός σταθμός της ΕΡΑ ο περιφερειακός σταθμός Ζακύνθου. Είχαν αυτήν την ιδέα για την ενίσχυση περισσότερο του ηθικού τους παρά των οικονομικών τους, τα οποία δεν μπαλώνονται, αφού έχει περάσει περισσότερος από ένας χρόνος. Αρχίζουν να βλέπουν όμως ότι υπάρχει μέλλον και μπορεί να ξαναχτιστεί αυτό που με τόσο χυδαίο και φασιστικό τρόπο έκαναν οι κυβερνώντες, προσβάλλοντας όλον τον ελληνικό λαό και κατεβάζοντας τους διακόπτες την ώρα της εκπομπής παρουσιάζοντας ξαφνικά μαύρο στις οθόνες και σιωπή στα ραδιόφωνα. Βέβαια, ήταν ένα μήνυμα και από εκεί ξεκίνησε η εκτέλεση των εντολών που είχαν πάρει και βέβαια είναι φασίστες, μόνο έτσι μπορώ να τους περιγράψω. Ήταν οι καλύτεροι δοσίλογοι που υπήρξαν ποτέ σε αυτόν τον τόπο και δεν το λέω εγώ, ο Βύρων Πολύδωρας το λέει, ο οποίος είναι και δικός τους άνθρωπος και ξέρει πολύ περισσότερα από εμένα και τον κάθε έναν από εμάς. Συναγωνίζονται για το ποιος θα φανεί πρώτος, καλύτερος εκτελεστής και ρουφιάνος.

Αυτά που λέτε είναι πράγματα τα οποία μπορεί κάποιος να σχολιάσει και να κρίνει πολύ εύκολα, αφού οι απόψεις διίστανται. Σίγουρα το κλείσιμο της ΕΡΤ όπως είπατε και εσείς μόνο ως μια φασιστική πράξη μπορεί να νοηθεί και να γίνει κατανοητή. Παρόλα αυτά είδαμε ένα νέο μόρφωμα να ξεπροβάλλει με τη μορφή της δημόσιας τηλεόρασης η οποία δε θυμίζει καθόλου την ΕΡΤ που ξέραμε.
Το νέο μόρφωμα, προσφέρει ένα μηδενικό και κοστίζει πολύ περισσότερο από την ΕΡΤ, που κι αυτή βέβαια κουβαλούσε πολλές «αμαρτίες». Εισπράττει πολύ περισσότερα από όσα εισέπραττε, με τις υποχρεωτικές συνδρομές, για λογαριασμό της προηγούμενης ΕΡΤ. Επίσης, έχει τρία τηλεοπτικά κανάλια και πολλές φορές και τα τρία μεταδίδουν το ίδιο πρόγραμμα, αυτό είναι τρέλα! Αυτό το μόρφωμα το έχουν για να παρουσιάζουν μόνο συνεντεύξεις σαν αυτή του κ. Σαμαρά. Ποιος θα παρεξηγηθεί ακούγοντάς με να τους αποκαλώ φασίστες, αφού είναι! Ούτε οι ίδιοι παρεξηγούνται, αφού πρέπει να δώσουν όσο γίνεται πιο καλά δείγματα γίνετε στα αφεντικά τους.

Επιλέξατε για το CD της ΕΡΤ το ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ σε μετάφραση του Γιάννη Ρίτσου, «Για τα χέρια σας και για την ψευτιά». Γιατί επιλέξατε αυτό το ποίημα;
Ο Χικμέτ απευθυνόταν σε ένα λαό της δουλειάς, του χωραφιού, στους απλούς ανθρώπους και έπρεπε να τους μιλήσει με απλά λόγια. Και έπρεπε όχι μόνο να τους μιλήσει αλλά και να τους μαλώσει με «τρυφεράδα» για το γεγονός ότι δεν καταλαβαίνουν πως στα χέρια τους βασίζεται ο πλανήτης, όλος ο πλούτος παράγεται από τα χέρια τους και από τον ιδρώτα τους και πως κάποιοι θέλουν να είναι κουτός και εκμεταλλεύσιμος. Αυτό είναι το όνειρο κάθε εμπόρου. Μόνο και μόνο για να τον εκμεταλλεύονται και να μην πάρει τέλος αυτή η ιστορία, θα λένε όλοι ψέματα. Πρέπει να βρεθούν άνθρωποι για να αφιερώσουν τη ζωή τους και ο Χικμέτ για ένα όνειρο τα έκανε όλα 

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2015

Δημήτρης Λιαντίνης - Εν αρχή ην ο δάσκαλος


"Πάσχει από αθεράπευτο ρομαντισμό, σπαρταριστή αφέλεια και ελαφρύνοια άμετρη εκείνος που νομίζει ότι ο κόσμος διορθώνεται ή ότι φταίει σήμερα ο Αμερικανός κι ο Ρούσος, ή όποιος άλλος, για το δικό μας κακό. Αλλοίμονο στον άνθρωπο που πλάστηκε τέτοιος. Μία μόνο υπάρχει δυνατότητα, που προσφέρεται και σαν μορφή λύσης. Η επιστροφή και η καταφυγή στον εαυτό μας. Φαίνεται αυτό σαν καταδικάσιμος αριστοκρατισμός, στο βάθος όμως είναι η επιλογή του δυνατού μικρότερου κακού".

"Όταν ο άλλος σε προσβάλλει, ή σε «ρίχνει», απάντα όχι με μεγαλόσχημη και μεγαλόστομη διαμαρτυρία, αλλά με το γέλιο σου. Ένα γέλιο που νάχει μέσα του και σαρκασμό και πόνο. Σα να λες στον αδικητή σου: «Κακομοίρη, μ’ όλο σου το κέρδος, δε θα κοιμηθείς καλύτερα το βράδυ. Απάνω σου βλέπω τα σημάδια από ένα αρρωστιάρικο κορμί, που ύστερα από 30 ή 50 χρόνια θα διαλυθεί στο ανυπόμονο κύλισμα του χείμαρρου, για να βουλιάξει σ έναν άπατο βυθό. Κι εγώ, μ όλη μου τη βλάβη, δε θα κοιμηθώ χειρότερα το βράδυ. Γιατί ξέρω το δρόμο μου και το γέλιο μου και τον πόνο μου".



Δυο μικρά, αλλά τόσο σημαντικά αποσπάσματα από το βιβλίο του Δημήτρη Αλικάκου "Λιαντίνης - Έζησα έρημος και ισχυρός". Ο Δημήτρης Λιαντίνης υπήρξε ένας σπουδαίος δάσκαλος. Απλός, κατανοητός, παραστατικός, παθιασμένος, γενναιόδωρος, μεγαλόψυχος. 

Βιογραφικό Σημείωμα
Ο Δημήτρης Λιαντίνης (23 Ιουλίου 1942 - 1998) υπήρξε αναπληρωτής καθηγητής της Φιλοσοφίας της αγωγής και της Διδακτικής των Ελληνικών μαθημάτων στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συγγραφέας εννέα βιβλίων με φιλοσοφικό και παιδαγωγικό περιεχόμενο. 
Το επώνυμό του ήταν Νικολακάκος, το οποίο άλλαξε σε Λιαντίνης για να τιμήσει την ιδιαίτερη πατρίδα του, το χωριό Λιαντίνα της Λακωνίας.

Τελείωσε το εξατάξιο γυμνάσιο της Σπάρτης. Το 1966 αποφοίτησε από τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, Τμήμα Φιλολογίας. Από το 1968 μέχρι το 1970 υπηρέτησε ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση στους Μολάους Λακωνίας. Τον Οκτώβριο του 1970 μετέβη στο Μόναχο, όπου παρέμεινε μέχρι το 1972 και σπούδασε τη γερμανική γλώσσα, διδάσκοντας συγχρόνως ως φιλόλογος στο ιδιωτικό ελληνικό σχολείο της Otto Gesellschaft του Μονάχου. Από το 1973 μέχρι το 1975 υπηρέτησε εκ νέου στη Μέση Εκπαίδευση στις Θεσπιές Βοιωτίας. Το 1975 διορίστηκε βοηθός στο Εργαστήριο Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1978 έγινε Διδάκτωρ με βαθμό «άριστα» και θέμα της διδακτορικής διατριβής: «Η παρουσία του ελληνικού πνεύματος στις ελεγείες του Duino του Ράινερ Μαρία Ρίλκε».

Υπήρξε από το 1975 μέχρι το 1998 βοηθός, επιμελητής, λέκτορας, επίκουρος καθηγητής και αναπληρωτής καθηγητής της Φιλοσοφίας της Aγωγής και της Διδακτικής των Ελληνικών μαθημάτων στον Τομέα Παιδαγωγικής του Τμήματος Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1978-79 με εκπαιδευτική άδεια παρακολούθησε στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης φιλοσοφία και συγχρόνως δίδασκε σε ελληνικό σχολείο στο Ludwigshafen. Εκτός του Πανεπιστημίου δίδαξε στο Μαράσλειο Διδασκαλείο και σε διάφορα ΠΕΚ.

Το 1973 παντρεύτηκε την καθηγήτρια θεολογίας Νικολίτσα Γεωργοπούλου. Από το γάμο τους απέκτησαν μια κόρη.

Την 1η Ιουνίου 1998 ο Λιαντίνης εξαφανίστηκε αφήνοντας
γράμμα προς την κόρη του, στο οποίο δήλωνε πως είχε αποφασίσει «να αφανισθεί αυτοθέλητα», όπως χαρακτηριστικά έγραφε. Η υπόθεση της εξαφάνισής του απασχόλησε την κοινή γνώμη, λόγω ιδιαίτερης προβολής από τα ΜΜΕ. Τον Ιούλιο του 2005 ο συγγενής του Παναγιώτης Νικολάκακος οδήγησε την κόρη του Λιαντίνη σε μία σπηλιά του Ταϋγέτου, όπου μέσα κείτονταν ο ίδιος. Όπως έγραψε στο τελευταίο γράμμα στην κόρη του, είχε προετοιμάσει αυτή τη στιγμή βήμα-βήμα μια ολόκληρη ζωή. Μετά την ανεύρεση του σκελετού, έγιναν ιατροδικαστικές εξετάσεις που κατέληξαν με απόλυτη βεβαιότητα ότι ο νεκρός ήταν ο Λιαντίνης. Όμως άφησαν αναπάντητο το πώς πέθανε, δεδομένου ότι δεν ανευρέθη στις τοξικολογικές εξετάσεις κάποια ουσία που να επιφέρει τον θάνατο. Άγνωστη είναι και η ακριβής ημερομηνία του θανάτου, η οποία ωστόσο δύναται να προσδιοριστεί μεταξύ 1ης και 5ης Ιουνίου 1998. Παρότι η επιθυμία του ίδιου ήταν τα οστά του να μείνουν στον Ταύγετο, τελικά ενταφιάστηκαν στις 20 Αυγούστου 2005 στο νεκροταφείο των Κεχρεών Κορινθίας.

Έγραψε εννέα βιβλία φιλοσοφικού και παιδαγωγικού στοχασμού. Τα βιβλία του είναι τα εξής:

* Έξυπνον Ενύπνιον (1977): Ερμηνεύει φιλοσοφικά και σε σχέση με την αρχαία Ελλάδα τις ελεγείες του Ντούινο του Ρίλκε. Το βιβλίο με μικρές διαφοροποιήσεις αποτελεί απόδοση στη δημοτική της διδακτορικής του διατριβής (που ήταν σε καθαρεύουσα) με τον τίτλο "Η παρουσία του ελληνικού πνεύματος στς ελεγείες του Duino του R. M. Rilke".
* Χάσμα σεισμού (1977): Ερμηνεύει φιλοσοφικά το έργο του Σολωμού. Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών το 1978.
* Ίδε ο άνθρωπος (1979) του Νίτσε: Απόδοση στην ελληνική με προλόγισμα (ο Λιαντίνης αναφερόμενος στη μεταφραστική του εργασία χρησιμοποιεί το ρήμα ελλήνισε).
* Ο Νηφομανής (1982): Αναλύεται η ποίηση του Γιώργου Σεφέρη με φιλοσοφικές συντεταγμένες.
* Homo educandus (1984): Εγχειρίδιο φιλοσοφίας της αγωγής.
* Πολυχρόνιο (1987): Εξετάζει τη φιλοσοφία της στοάς και την επίδρασή της στην πολιτική της Ρώμης.
* Διδακτική (1989): Παιδαγωγικό εγχειρίδιο αρχών και μεθόδων της διδακτικής, προορισμένο για τους φοιτητές.
* Τα Ελληνικά (1992): Αναφέρεται στη διδακτική των αρχαίων και νέων ελληνικών, κυρίως της λογοτεχνίας (με κριτήρια για την αποτίμηση του ποιητικού έργου), και προορίζεται για εκπαιδευτικούς. Περιέχει ενδεικτικό κατάλογο κειμένων τα οποία πρέπει να κατέχει ο εκπαιδευτικός για προσωπική του κατάρτιση.
* Γκέμμα (1997): Περιέχει 16 αυτόνομα κεφάλαια με κυρίαρχα ζητήματα το περί Θεού ερώτημα, τη συνείδηση του "ελληνοέλληνα" και το πρόβλημα του θανάτου στη σύζευξή του με τον έρωτα.


Έργα που εκδόθηκαν μετά θάνατον από τους κληρονόμους του:

* Οι ώρες των άστρων (2006): Περιέχει ποιήματα της νιότης του.



Πληροφορίες και στοιχεία για τον ίδιο και το πολύτιμο έργο του θα βρείτε στο



Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2015

Τέτοια κυβέρνηση έχετε;


Ας τη φανταστούμε κάπως έτσι - μια κυβέρνηση που:

    Πρώτο: Θα είναι βγαλμένη από τα σπλάχνα του λαού και όπως μονομερώς οι εχθροί του λαού του επέβαλαν Μνημόνια, εκείνη ενεργώντας στο όνομα του λαού εξίσου μονομερώς (πώς αλλιώς;) θα καταργήσει  χωρίς δεύτερη κουβέντα τα Μνημόνια.

    Δεύτερο: Μια κυβέρνηση που θα αποκαταστήσει άμεσα τις αδικίες σε βάρος του λαού. Πώς; Εντοπίζοντας άμεσα και στέλνοντας τον λογαριασμό στα 559 «πατριωτάκια» μας που μέσα στα χρόνια της κρίσης, όταν 6,3 εκατομμύρια Έλληνες ρίχτηκαν στη φτώχεια, εκείνοι είδαν τα πλούτη τους να εκτινάσσονται στα 76 δισ. δολάρια («Βήμα», 24/8/2014) και να ανέρχονται στο 45% του ΑΕΠ της χώρας.

    Τρίτο: Μια κυβέρνηση που θα αποκαταστήσει άμεσα τις αδικίες σε βάρος του λαού εντοπίζοντας άμεσα και στέλνοντας το λογαριασμό σε εκείνα τα 11 «πατριωτάκια» μας που μέσα στα χρόνια της κρίσης, όταν 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι ρίχτηκαν στην ανεργία, εκείνοι (έρευνα της «Wealth-Χ» και της ελβετικής τράπεζας «UBS») είδαν την περιουσία τους να αυξάνεται από 16 δισ. δολάρια το 2013 στα 18 δισ. δολάρια το 2014 κατέχοντας (11 μόλις άνθρωποι) σχεδόν το 10% του συνολικού ΑΕΠ της χώρας.

    Τέταρτο: Μια κυβέρνηση που θα αποκαταστήσει άμεσα τις αδικίες σε βάρος του λαού εντοπίζοντας άμεσα και στέλνοντας τον λογαριασμό σε εκείνο το 10% του πλουσιότερου πληθυσμού της χώρας που τα χρόνια της κρίσης, την περίοδο που στην Ελλάδα έφτασαν να υποσιτίζονται 686.000 παιδιά (έκθεση Unicef), αυτή η μειοψηφία είδε τα πλούτη της να εκτινάσσονται φτάνοντας σήμερα στο σημείο να κατέχει το 56,1% του εγχώριου πλούτου από το 48,6% που συγκέντρωνε το 2007 (έκθεση της ελβετικής τράπεζας «Credit Suisse»).

    Πέμπτο: Μια κυβέρνηση που θα αποκαταστήσει άμεσα τις αδικίες σε βάρος του λαού εντοπίζοντας άμεσα και στέλνοντας τον λογαριασμό σε εκείνους που διατηρούν κεφάλαια τοποθετημένα στο εξωτερικό ύψους 140 δισ. ευρώ, όταν ένας στους δυο Έλληνες αναγκάζεται να δανειστεί ή να εκποιήσει περιουσιακά του στοιχεία για να επιβιώσει (έρευνα ΓΣΕΒΕΕ).

    Έκτο: Μια κυβέρνηση σε μια χώρα όπου ο εργάτης, ο αγρότης, ο βιοπαλαιστής έχασαν το 40% του εισοδήματός τους τα τελευταία χρόνια, θα στείλει τον (αντίστοιχο) λογαριασμό σε όλους τους προηγούμενους καθώς και σε εκείνους που φοροαποφεύγουν μέσω Λουξεμβούργου ή άλλων «παραδείσων», σε εκείνους που ο αφορολόγητος «πατριωτισμός» τους περνάει μέσα από «λίστες Λαγκάρντ», μέσα από εμβάσματα δισεκατομμυρίων στο εξωτερικό, μέσα από «οφ σορ» εταιρείες κι από άλλα τέτοια «νόμιμα και ηθικά».

    Έβδομο: Μια κυβέρνηση του λαού που όπως μονομερώς οι εχθροί του λαού του έχουν φορτώσει στην καμπούρα του ένα χρέος που αφενός ο λαός το έχει πληρώσει χίλιες φορές κι αφετέρου δεν το δημιούργησε αυτός, εκείνη θα απαλλάξει το λαό από αυτό το χρέος, θα αρνηθεί να το πληρώσει, θα το διαγράψει μονομερώς (πως αλλιώς;) διακηρύσσοντας προς εγχώρια και ξένα όρνεα πως ό,τι φάγατε – φάγατε.

    Όγδοο: Μια κυβέρνηση που θα «εξηγήσει» στους τραπεζίτες πως τα 250 δισ. ευρώ που έχουν «δανειστεί» αυτά τα χρόνια είναι λεφτά του λαού, αφού ο λαός τα έχει πληρώσει, και άρα θα τεθούν στην υπηρεσία του λαού, θα τεθούν στην οικονομική αναγέννηση της χώρας μέσα από ένα παραγωγικό και πανεθνικό σχεδιασμό με γνώμονα το κοινωνικό όφελος και όχι το καπιταλιστικό κέρδος.

    Ένατο: Μια κυβέρνηση που όπως μονομερώς οι εγχώριοι και ξένοι «σωτήρες» του λαού του επέβαλαν μια δανειακή σύμβαση που θέτει τη χώρα υπό το αγγλικό δίκαιο και υπό την δικαιοδοσία του δουκάτου του Λουξεμβούργου, εκείνη το ίδιο μονομερώς (πώς αλλιώς) θα κάνει την δανειακή σύμβαση χαρτοπόλεμο και χωρίς καμία διαπραγμάτευση θα την πετάξει στον σκουπιδοτενεκέ.

    Δέκατο: Μια κυβέρνηση που από την πρώτη μέρα θα εξασφαλίσει δουλειά, ψωμί, σύνταξη, θέρμανση, υγεία, παιδεία, κοινωνική πρόνοια στο λαό και θα τα εξασφαλίσει επειδή ακριβώς θα αρνηθεί να ξαναδώσει έστω και ένα τρύπιο ευρώ σε κερδοσκόπους και τοκογλύφους και επειδή ό,τι παράγει πλούτο στον τόπο δεν θα το χαρίζει στους «επενδυτές», δεν θα το βάζει ενέχυρο στις «Αγορές», αλλά θα το θέσει στην υπηρεσία του λαού, που σημαίνει: Τέλος στο ξεπούλημα και στο πλιάτσικο, πέρασμα υπό δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο όλων των τομέων στρατηγικής σημασίας στην οικονομία, από την ενέργεια, τον ορυκτό, επίγειο και εναέριο πλούτο μέχρι τις τηλεπικοινωνίες, τις δημόσιες μεταφορές και φυσικά τον τραπεζικό τομέα.

    Ενδέκατο: Μια κυβέρνηση που δεν θα αναγνωρίζει στα «κολέγια των Επιτρόπων», σε καμία ΕΕ και σε κανένα ΔΝΤ το «δικαίωμα» να ρημάζουν και να υπονομεύουν την οικονομία της χώρας, που θα ενεργεί με γνώμονα την ανύψωση του παραγωγικού επιπέδου του τόπου και την αναδημιουργία της Ελλάδας, διεκδικώντας αμοιβαία επωφελείς σχέσεις στο πλαίσιο της αλληλεξάρτησης εντός του παγκόσμιου οικονομικού περιβάλλοντος και του παγκόσμιου «καταμερισμού εργασίας».

    Δωδέκατο: Μια κυβέρνηση που δεν θα επιτρέπει στα ΝΑΤΟ και στις Κομισιόν να ποδοπατούν την εθνική κυριαρχία και την λαϊκή αξιοπρέπεια, που δεν θα θεωρεί «μονόδρομο» τα δεσμά τους, και που στα παιχνίδια των εκβιασμών, των απειλών και των υπονομεύσεων θα αντιτάσσει την λαϊκή οργάνωση, τη λαϊκή θέληση, τη λαϊκή αποφασιστικότητα και την πατριωτική και διεθνιστική αλληλεγγύη.

    Άσχημη θα ήταν μια τέτοια κυβέρνηση; Δεν φαντάζομαι. Αλλά έχω και πλήρη επίγνωση ότι, μια βδομάδα πριν τις εκλογές, στο ερώτημα προς τους υποψήφιους κυβερνώντες αν «έχετε τέτοια κυβέρνηση» να μου προτείνετε, η απάντηση που θα λάμβανα θα ήταν ότι… η φαντασία μου καλπάζει.
    Διαβεβαιώνω, λοιπόν, ότι τόσο φαντασιόπληκτος δεν είμαι ώστε να πιστεύω ότι μπορεί στις 26 Ιανουαρίου να έχω μια τέτοια κυβέρνηση. Εντούτοις δεν νομίζω (με το συμπάθιο κιόλας) ότι θα πρέπει να παραιτηθώ από το να θέλω μια τέτοια κυβέρνηση.
    Και φυσικά δεν νομίζω (με το συμπάθιο κιόλας), ακόμα κι αν δεν μπορώ να έχω μια τέτοια κυβέρνηση, ότι θα πρέπει να παραιτηθώ από το δικαίωμά μου, την παραπάνω Δευτέρα, να έχω μια τέτοια αντιπολίτευση.

Νίκος Μπογιόπουλος
Δημοσιογράφος - Συγγραφέας

-Η φωτογραφια της ανάρτησης είναι από τη συμμετοχή του Νίκου Μπογιόπουλο (είναι ένας δημοσιογράφος που εμφανίζεται μετά το τέλος του έργου) στη θεατρική παράσταση "Η Ανάκριση" του Πέτερ Βάις, με τον Κώστα Καζάκο, στο Θέατρο Τζένη Καρέζη (2013-2014).

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2015

Μια παράσταση προς αποφυγή...



Χθες, ανήμερα των γεννεθλίων του Κωστή Παλαμά, το έφερε η τύχη να βρεθώ σε επίσημη πρεμιέρα στο θέατρο Διάνα. Ήταν μια μουσική παράσταση με τίτλο 9 και 5 με πρωταγωνιστές τους τραγουδιστές Χρήστο Θηβαίο και Βασίλη Παπακωνσταντίνου, με αφηγητή τον Οδυσσέα Ιωάννου. Σκηνοθέτης της παράστασης ο Παντελής Βούλγαρης.

Προσωπικά αποφεύγω τις επίσημες πρεμιέρες, μιας και δεν μου πάει το περιβάλλον των celebrities της τέχνης, της πολιτικής και των κοσμικών στηλών, που συχνάζουν σε τέτοιες εκδηλώσεις. Ωστόσο, βρέθηκα στη συγκεκριμένη πρεμιέρα ανταποκρινόμενος σε πρόσκληση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τον οποίο εκτιμώ ιδιαίτερα όχι μόνο σαν καλλιτέχνη, αλλά και σαν άνθρωπο. Ένας συνδυασμός εξαιρετικά σπάνιος, ειδικά στους χώρους των "επωνύμων", ή προβεβλημένων προσώπων, όπως έχω διαπιστώσει από πρώτο χέρι.


Δεν είμαι κριτικός μουσικής, ή θεάτρου για να διεκδικώ δάφνες γι' αυτό που γράφω. Γράφω από καρδιάς σαν απλός θεατής, σαν απλός καταναλωτής ενός πολιτιστικού προϊόντος. Και παρά το γεγονός ότι ξέρω ότι θα δυσαρεστήσω αγαπητούς φίλους, θεωρώ υποχρέωσή μου να πω τη γνώμη μου γιατί η παράσταση με αφορά σαν θεατή.

Ειλικρινά, η παράσταση ήταν άψογη τεχνικά. Οι συντελεστές εξαιρετικοί και ο Βασίλης όπως πάντα ο καλύτερός του εαυτός. Όμως μέχρις εκεί. Το περιεχόμενο της παράστασης αφορούσε ένα κοινό που δεν ζει στην Ελλάδα του σήμερα, αλλά κατοικεί σ' άλλο πλανήτη. Είναι πρόδηλο ότι έχει στηθεί για να μην δυσαρεστήσει κανένα. Για να μπορούν να την παρακολουθήσουν άπαντες. Από τους δοσίλογους κυβερνώντες (τους οποίους στην πρεμιέρα εκπροσωπούσε επάξια το ζεύγος Νταλάρα κι όχι μόνο) έως τον Κουτσούμπα.

Τραγούδια γενικώς αποδεκτά, ατάκτως ερρειμένα, στερημένα από το δυναμισμό της εποχής που γράφτηκαν. Στόχος η προσωπική συγκίνηση και τίποτε παραπάνω. Τραγούδησαν για τη μάνα κι ο καθένας σκεφτόταν τη μάνα για πάρτη του. Εμένα όμως μου είχε καρφωθεί η εικόνα εκείνης της μάνας που πέθανε μαζί με τα παιδιά της από μαγκάλι, γιατί δεν μπορούσε να ζεσταθεί διαφορετικά.

Έχω μεγαλώσει με μαγκάλι για θέρμανση και φέρω ακόμη σημάδια στο σώμα μου από επαφές "τρίτου τύπου" μαζί του στην προσπάθεια να χουχουλιάσω σαν μικρό παιδί όσο πιο κοντά στη ζεστασιά του μέσα σ' ένα υγρό σπίτι. Ξέρω λοιπόν τι σημαίνει μαγκάλι. Όμως, η μάνα και τα παιδιά της που τις σκότωσε το μαγκάλι δεν ήταν εκεί. Δεν τις αφορούσε η τέχνη που καταναλώναμε.

Ούτε η μάνα που δυο χρόνια άνεργη προσπάθησε να περισώσει τα λιγοστά χρήματα της σύνταξης της δικής της κατάκοιτης μάνας για να φροντίσει τα δυο ανήλικα παιδιά της. Φαντάσου την απελπισία μιας μάνας που αναγκάστηκε να θάψει μυστικά τη δική της μάνα στον κήπο του σπιτιού, για να κρατήσει τη πενιχρή σύνταξη για τα δικά της παιδιά. Σήμερα, είναι στη φυλακή, γιατί ανήμπορη να σκάψει βαθιά η σήψη του πτώματος αποκάλυψε την όλη τραγωδία.

Αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα. Εκατοντάδες χιλιάδες μανάδες σήμερα αντιμετωπίζουν ανάλογες τραγωδίες. Και το μόνο που έχουν να ελπίζουν είναι στην ελεημοσύνη και τα συσσίτια που τάζουν οι δελφίνοι της εξουσίας. Δεξιοί και αριστεροί. Ή στην επουράνια βασιλεία που τάζουν οι ένοικοι του Περισσού έναντι ψήφου. Όλα είναι αποδεχτά σήμερα.

Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια έχει εξαφανιστεί. Δεν αξίζει δεκάρα. Ούτε η ανθρώπινη ζωή, που τόσο εύκολα στις μέρες μας τερματίζει γιατί προέχει να πληρώσουμε τους δανειστές.

Για όλα αυτά η παράσταση δεν είχε τίποτε να πει. Δεν την αφορούσε καν. Ήταν μια παράσταση από χορτασμένους για χορτασμένους. Ήταν μια παράσταση καλλιτεχνών που δεν έχουν να πουν τίποτε για το σήμερα, προορισμένη για θεατές που δεν έχουν καταλάβει τίποτε για σήμερα.

Ακόμη και τα κείμενα του Οδυσσέα Ιωάννου ήταν μια σκέτη απογοήτευση. Ένα περίτεχνο τίποτα. Πολλές φιοριτούρες για να μην πεις τίποτε. Σε μια εποχή που, όπως έλεγε ο Βάρναλης, ο καλλιτέχνης οφείλει να μιλά καθαρά και ξάστερα, η παράσταση μιλούσε με γρίφους και απόμακρα υπονοούμενα.

Και ναι μεν οι συντελεστές της παράστασης είπαν σε μια στιγμή ότι χρωστάμε περισσότερα στους ποιητές μας, απ' ότι στους δανειστές μας, αλλά οι ποιητές της ρωμιοσύνης ήταν απόντες.

Χθες, όπως είπαμε, ήταν τα γεννέθλια του Κωστή Παλαμά. Ο μεγαλειώδης αυτός εθνικός και λαϊκός ποιητής πέρασε ανάλογες καταστάσεις με τις σημερινές. Καταστάσεις όπου η κοινωνία πολώνεται σε ακραίο βαθμό. Όπου η ίδια η επιβίωση του λαού έχει τεθεί στην ημερήσια διάταξη από τους κρατούντες. Τι επέλεξε να κάνει ένας ποιητής σαν τον Παλαμά; Τι τον έκανε μεγάλο ποιητή;

Το έχει απαντήσει ο ίδιος: "Μα ξέρω πώς είναι κάποιες κρίσιμες ώρες, κάποιες στιγμές που παρουσιάζονται σαν να μέλλεται να αποφασιστεί κάτι τόσο σημαντικό και πώς τότε κάθε άνθρωπος που φωτίζεται από μια συνείδηση και που φέρνεται από μιαν ιδέα, όπου και όπως, με όποιους κι αν έχει να κάνει, πρέπει να δίνει το ΠΑΡΩΝ και να στέκεται στρατιώτης. Όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος που φοβερίζει, είτε για να ξεκαρδίζεται από τα γέλια, είτε να τινάζεται από θυμό, ο άνθρωπος εκείνος πρέπει να του φωνάζει: Αλτ! Εδώ είμαστε!"

Άλλες εποχές, άλλοι άνθρωποι, άλλοι καλλιτέχνες, θα μπορούσε να πει κανείς. Λάθος! Ο ίδιος ο Παλαμάς έγραφε σ' έναν άλλο μεγάλο της τέχνης, τον Γρηγόρη Ξενόπουλο: "Δεν πάει εκείνος ο καιρός, γιατί δεν πάει κανένας καιρός. Δεν λογαριάζονται οι καιροί, μόνο οι άνθρωποι λογαριάζονται που κάνουν τους καιρούς."

Η φωτιά του καλλιτέχνη έχει σβήσει. Το δέσιμο με τον λαό και την πατρίδα έχει ξεπουληθεί στις εταιρείες και τα κόμματα. Τα ιδανικά, η αξιοπρέπεια, το φιλότιμο έχει καλυφθεί από ιδεοληψίες. Πρωτίστως της αριστεράς. Άριστο άλλοθι για την αδιαφορία, την αδράνεια και τη συνθηκολόγηση σε μια εποχή που οφείλει ο μέγαλος καλλιτέχνης "να δίνει το ΠΑΡΩΝ και να στέκεται στρατιώτης". Όχι του Κουτσούμπα και του κάθε κομματάρχη, αλλά του λαού, του αδικημένου. Η στράτευση κρίνει την τέχνη, τη μεγάλη τέχνη. Και μόνο έτσι ο ίδιος ο καλλιτέχνης διαφέρει από τον απλό διασκεδαστή, που τον ενδιαφέρει μόνο το μεροκάματο.

Η παράσταση λοιπόν που είδα απηχούσε μια τεράστια παρακμή. Μια παρακμιακή κοινωνία που πνέει τα λοίσθια. Απηχεί μια εποχή που έχει ήδη πεθάνει και που σαν ζόμπι απειλεί ότι ζωντανό έχει απομείνει.

Η μυρωδιά της μούχλας και της πτωμαίνης ήταν τόσο έντονη στο περιβάλλοντα χώρο, που ακόμη και σπουδαία τραγούδια όπως του Σιδηρόπουλου το "κάποτε θα έρθουν να σου πουν" έμοιαζε τελείως παράταιρο. Όταν μάλιστα, μετά από παράκλιση του Βασίλη στο τέλος της παράστασης, σηκώθηκαν όλοι όρθιοι να τραγουδήσουν το "της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ", η μούχλα, η πτωμαίνη και η άθλια υποκρισία της όλης σκηνής, μ' έκανε να μην αντέξω.

Σηκώθηκα κι έφυγα. Έξω περίμεναν οι κάμερες και τα μικρόφωνα. Έσκυψα το κεφάλι κι επιτάγχυνα το βήμα. Στο δρόμο οι μαύρες λιμουζίνες και τα αυτοκίνητα συνοδείας περίμεναν τον Κουτσούμπα και τους πιο "επώνυμους". Δίπλα τους, ζωντανή ταξική διάκριση, τα κίτρινα ταξί σε μακρά σειρά αναμένοντας τους θεατές σε αναζήτηση ενός πενιχρού μεροκάματου.

Οι προσκεκλήμένοι celebrities έκαναν το καθήκον τους, εκτονώθηκαν και ύστερα γύρισαν στην καθημερινότητα του πλανήτη τους, που δεν έχει και δεν είχε ποτέ επαφή με το δικό μας πλανήτη, τον πλανήτη της βιοπάλης και μιας πατρίδας που απειλείται με αφανισμό. Άλλωστε οι περισσότεροι από δαύτους, τον λαουτζίκο τον αντιμετώπιζαν πάντα σαν καταναλωτή. Γι' αυτούς τους καταναλωτές φροντίζουν οι εταιρείες, τα κυκλώματα και τα κρατικοδίαιτα κόμματα. Ιδίως της αριστεράς που δίνουν το ιδεολογικό άλλοθι της καλλιτεχνικής ξεπούλας, αδιαφορίας και αδράνειας.


Εγώ έφυγα από την παράσταση με τη δυσάρεστη οσμή της πτωμαίνης στους οσφρητικούς μου αισθητήρες. Και έχοντας το μυαλό γεμάτο εικόνες από μια άλλη γενιά καλλιτεχνών που με το έργο τους υπεράσπιζαν σαν στρατιώτες τον λαό και την πατρίδα στις πιο κρίσιμες περιόδους, πείστηκα τελικά ότι δεν έχει να περιμένει πια κανείς και τίποτε από την "επώνυμη" καλλιτεχνική διανόηση του καιρού μας. Μόνο μια νέα ορμητική γενιά δημουργών και καλλιτεχνών που όλη αυτή τη φάρα, όλο αυτό το παρακμιακό κύκλωμα θα το κάνει πέρα, μπορεί να γεννήσει την τέχνη που έχει ανάγκη ο λαός σήμερα. 

Δημήτρης Καζάκης




"Νότες Λογοτεχνίας"

Πολιτιστικό ιστολόγιο (από το 2009) και ραδιοφωνική εκπομπή (από το 1999) με συνεντεύξεις, αφιερώματα, ρεπορτάζ, απόψεις, ιδέες και θέσεις γύρω από το Βιβλίο, τη Μουσική και το Ελληνικό Τραγούδι, το Θέατρο και τον Κινηματογράφο, τα Εικαστικά και τη Φωτογραφία, τη Θράκη...

Για αποστολές βιβλίων, περιοδικών, μουσικών έργων (LP-CD), καθώς επίσης και για προτάσεις, ιδέες, παρατηρήσεις, επικοινωνήστε μαζί μας: theodosisv@gmail.com

Το blog δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Δημοσιεύονται άρθρα πολιτιστικού και κοινωνικού περιεχομένου και οι κάθε είδους διαφημίσεις απαγορεύονται.

Επιτρέπεται η χρήση και η αναδημοσίευση των άρθρων και των φωτογραφιών, με σαφή αναφορά της πηγής σε ενεργό σύνδεσμο. Υπεύθυνος - Διαχειριστής: Θεοδόσιος Π. Βαφειάδης.