Συνέντευξη Αλέξιας Βασιλείου στο Θεοδόση Βαφειάδη

Η Αλέξια (Βασιλείου) γεννήθηκε στην Κύπρο στις 5 Φεβρουαρίου του 1964. Εκεί, στην Αμμόχωστο, έζησε τα παιδικά της χρόνια, μέχρι τον Ιούλιο του 1974 που ακολούθησε το δρόμο της προσφυγιάς μαζί με την οικογένειά της, αμέσως μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. 

Η αγάπη της για τη μουσική δε θα μπορούσε να την οδηγήσει σε άλλο δρόμο. Την πρωτοσυναντάμε στη σκηνή στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision το 1981, ως μέρος του γκρουπ Island. 

Την επόμενη χρονιά, η Αλέξια περνά τον Ατλαντικό για να πραγματοποιήσει μουσικές σπουδές performance και πιάνου στη Βοστώνη. Μετά το τέλος των σπουδών της μετακομίζει στη Νέα Υόρκη και μαζί με τα γκρουπ στα οποία συμμετέχει και σημαντικούς μουσικούς τραγουδά jazz της αμερικανικής μεγαλούπολης. 

Το 1987 εκπροσωπεί την Κύπρο στη Eurovision με το τραγούδι «Άσπρο Μαύρο». Αυτή η συμμετοχή δίνει το έναυσμα για το ξεκίνημα μίας σημαντικής καριέρας στην Κύπρο και την Ελλάδα. 

Ο πρώτος της δίσκος με τίτλο το όνομά της («Αλέξια») πουλά χιλιάδες αντίτυπα, γίνεται γρήγορα πλατινένιος, πολλά από τα τραγούδια του (με πρώτο το τραγούδι «Τα κορίτσια ξενυχτάνε») παίζουν ανελλιπώς στα ραδιόφωνα της εποχής και η ίδια καθιερώνεται ως μία από τις πιο σημαντικές ποπ τραγουδίστριες.

Τη δεκαετία του 1990, η Αλέξια δοκιμάζει μία στροφή στην καριέρα της. Συνεργάζεται με το Μάκη Δελαπόρτα το 1993, τραγουδώντας σ’ ένα διπλό δίσκο, κλασικά ελληνικά τραγούδια από το 1920 μέχρι και τα 60’s, που έχει εμπορική επιτυχία. 

 

Την επόμενη χρονιά κυκλοφορεί ο δίσκος της «Κεκλεισμένων των θυρών» σε μουσική του Γιώργου Χατζηνάσιου, μία μουσική που είχε γράψει για το θεατρικό έργο «Frank ‘n Stein», στο οποίο η ερμηνεύτρια είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. 

Το 1996 κυκλοφορεί ο δίσκος της «In a jazz mood», ενώ την επόμενη χρονιά κυκλοφορεί ο δίσκος «Αμμόχωστος», μία ωδή στη μαρτυρική πόλη της Κύπρου, σε μουσική του Κύπριου συνθέτη Μάριου Μελετίου και κείμενα της τέως υπουργού Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου Κλαίρης Αγγελίδου. Ο δίσκος παρουσιάστηκε την ίδια χρονιά σε μία μουσική παράσταση στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Ποταμίτη. 

Το 1998 η Αλέξια συνεργάζεται με το Μίκη Θεοδωράκη. Αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας είναι ο δίσκος «Μίκης Θεοδωράκης - Αλέξια», με 26 συνολικά τραγούδια του συνθέτη, διαφορετικά ενορχηστρωμένα με ερμηνεύτρια την Αλέξια, μεταξύ αυτών και δύο ντουέτα με το συνθέτη και την Ιταλίδα τραγουδίστρια Μίλβα.

 

Η αυγή του νέου αιώνα βρίσκει την Αλέξια να επιστρέφει εκεί από όπου ξεκίνησε, χωρίς ποτέ ωστόσο, αν κοιτάξει κανείς με προσοχή την καριέρα της, να απαρνηθεί την αγάπη της για τη jazz. Ήταν πάντα κατά πως φαίνεται «in a jazz mood».

Για δέκα και πλέον χρόνια, από το 2000 ασχολείται με την παραγωγή των επόμενων δίσκων της, γυρίζοντας ταυτόχρονα τον κόσμο. Το άλμπουμ «Re-bE», μία δημιουργία καθαρά προσωπική, ένα τριπλό cd στο οποίο η ίδια υπογράφει τη μουσική, τους στίχους, τα κείμενα, την παραγωγή, είναι το πρώτο που συναντά τη δισκογραφία.

Η κυκλοφορία του βρίσκει την Αλέξια να ζει στο Λος Άντζελες των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο δίσκος έχει πολλά στοιχεία που δε συναντά κανείς συχνά. Είναι μία ιδιαίτερη και πολύ προσωπική παραγωγή. Είναι κάτι σαν ένα μουσικό ημερολόγιο που γραφόταν για πολλά χρόνια, σε πολλά μέρη και είχε να πει για πολλά. Και πάντα ένα προσωπικό ημερολόγιο έχει ενδιαφέρον και κρύβει αλήθειες.

Συναντήσαμε την Αλέξια για λογαριασμό του Ορφέα, προσπαθώντας να ανακαλύψουμε αυτές τις αλήθειες. Ο τίτλος του δίσκου της, το «Ξανα-είμαι» είναι μία ανάγκη και μία πρόκληση για τον καθένα. Δεν ήταν μία συνάντηση πρόσωπο με πρόσωπο, καθώς προς το παρόν μας χωρίζει ο Ατλαντικός. Ωστόσο, αυτό δε μας εμπόδισε καθόλου να κάνουμε μία αναδρομή, από το σήμερα προς τα πίσω και αντίστροφα, με τις ερωτήσεις μας οδηγό για να θυμηθεί η ίδια τους πιο σημαντικούς σταθμούς του μουσικού της ταξιδιού και τις διαδρομές ανάμεσά τους.

Την ευχαριστούμε και την καλωσορίζουμε.

Δώρα Παπαδοπούλου - Θεοδόσης Βαφειάδης...

Φωτογραφίες από το προσωπικό αρχείο της Αλέξιας...

Αλέξια τί αναμνήσεις έχεις από τα παιδικά σου χρόνια στην Αμμόχωστο της Κύπρου;

Αλέξια: Έχω τις ωραιότερες αναμνήσεις… μια αίσθηση ασφάλειας γλυκειάς, μιας αυτογνωσίας πρόωρης θα έλεγε κανείς, αφού ήμουν πολύ μικρή. Ήταν ένα μέρος, μια πόλη γεμάτη από κάθε μορφή τέχνης, κάθε γειτονιά και ζωγράφοι, ποιητές, κλασσική μουσική, κλασσικός χορός, ομορφιά, άνθρωποι με χιούμορ και με μια υγιή αυτοπεποίθηση, κομψοί και καλλιεργημένοι! Μεγαλώσαμε εκτεθειμένοι σε μια κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα, καθώς μεγαλώσαμε με φίλους από όλα τα μέρη του κόσμου, που ερχόντουσαν για να απολαύσουν την υπέροχη, υπέροχη αμμουδιά της Αμμοχώστου μας, πού ‘χε άγρια κρίνα κάθε χρόνο. Είχε πράγματι άγρια κρίνα!

Μέρος του εαυτού μου είναι ακόμα εκεί. Περιμένει μαζί με πολλούς άλλους, εκεί απ’ έξω από το σπίτι του καθενός μας να έρθει η ώρα που όλοι περιμένουμε: της «Επιστροφής».
Κάποιος αγαπημένος παιδικός μου φίλος, σήμερα μου είπε: Ας ξεκινήσουμε από μέσα μας να βρούμε την ελεύθερη Αμμόχωστο και τότε θα πάμε και σωματικά πίσω! Μπορώ να πω με σιγουριά ότι κάθε μέρα βρίσκομαι εκεί νοερά. Με ηρεμεί και με καθησυχάζει. Η σκέψη της και μόνο, με κάνει να αισθάνομαι ότι είμαι σπίτι μου, όπου και να βρίσκομαι. Ότι το σπίτι στο οποίο ζω, έχει ιπτάμενες ρίζες, όπως λέει και το τραγούδι του Re-bE: «Raices Volantes». Μάλλον οι δικές μου ρίζες είναι ιπτάμενες και είναι μέσα μου, αφού εγώ είμαι πραγματικά το σπίτι μου, αφού ταξιδεύω συνεχώς!!!...

Τί φωνές, τί τραγούδια ακούγατε εκείνα τα χρόνια; Ποια είδη μουσικής σου άρεσαν;

Αλέξια: Εκείνα τα χρόνια, ακούγαμε Σταμάτη Κόκοτα, Γρηγόρη Μπιθικώτση, Γιάννη  Καλατζή, Μαρινέλλα, Βίκυ Μοσχολιού, Αλίκη Βουγιουκλάκη. Θυμάμαι τότε αγαπούσα πολύ ένα τραγούδι της: «Μια περιπέτεια στην Νότιο Καρολίνα»! Ακούγαμε επίσης και πολλά ξένα! Ειδικά οι γονείς μας, οι οποίοι πήγαιναν για χορό στο περιβόητο τότε Perroquet και στο Boccaccio για τους καφέδες τους. Όπως π.χ.: Engelbert Humperdinck Doris Day, Jim Reeves, Elvis Presley κ.ά.

Παρακολουθείς σήμερα το ελληνικό τραγούδι; Άκουσες πρόσφατα κάτι που σου άρεσε πολύ;

Αλέξια: Δεν το παρακολουθώ, επειδή λείπω τώρα σχεδόν δύο χρόνια. Μου αρέσει πάρα πολύ η φωνή του Δημήτρη Υφαντή, του Δημήτρη Μπάση, του Γεράσιμου Ανδρεάτου, ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο Μάριος Φραγκούλης, ο Γιώργος Περρής και πάρα πολλοί άλλοι αξιόλογοι, επίσης αγαπώ πολύ την φωνή της στενής μου φίλης Julie Massino καθώς και της άλλης καλής μου φίλης Ελένης Λυδίας Σταμέλλου, κόρης της επίσης εξαιρετικής Αλίκης Καγιαλόγλου και μπορώ να μιλάω για συναδέλφους μου επί μέρες, για το ποιούς άλλους αγαπώ μουσικά, αλλά φαντάζομαι ότι πρέπει για τώρα να σταματήσω.

Τώρα που μπορείς να τα δεις όλα από μια απόσταση, τί σου άφησε η συνεργασία με το μεγάλο Μίκη Θεοδωράκη;

Αλέξια: Το τι μου προσέφερε η συνεργασία μου με το Μίκη Θεοδωράκη, δε χρειάστηκα ποτέ απόσταση ώστε να την εκτιμήσω. Από τότε, εκτιμούσα την κάθε στιγμή πού ήμουν μαζί του, που μας μιλούσε, που τραγουδούσαμε όλοι μαζί, μαζί του, που τρώγαμε μετά τις πάρα πολλές συναυλίες όλοι μαζί, που γνώρισα μια άλλη Ελλάδα μέσα από την μουσική του Μίκη και που την αγάπησα με ένα καινούργιο τρόπο! Κάθε φορά που τραγουδούσα ένα τραγούδι του, έκλεινα τα μάτια και σα να θεραπευόμουν μέσα μου. Η μελωδία και η αρμονία, τα λόγια, ήταν απαλά και με δυνάμωναν κάθε φορά που τα τραγουδούσα ή που τα άκουγα τραγουδισμένα από άλλους.

                

Υπάρχει η αίσθηση, εδώ στην Ελλάδα, πως μετά τη συνεργασία σου με το Μίκη Θεοδωράκη χάθηκες για λίγο από το μουσικό προσκήνιο. Τί έκανες τα τελευταία χρόνια;

Αλέξια: Τα τελευταία χρόνια ταξίδευα, έγραφα μουσική ασταμάτητα, έκανα δημιουργική γραφή στο Παγκράτι με την κα Χριστιάνα Λαμπρινίδη και Women’s studies. Είχα την ανάγκη να επαναπροσδιορίσω τι ήθελε να τραγουδήσει η ψυχή μου, ώστε να ακολουθήσει και η φωνή. Πώς ήθελα να υπάρχω μουσικά και σε ποιό μέρος. Ήταν μια άκρως ενδιαφέρουσα και θεραπευτική περιπλάνηση - εξερεύνηση! Το απόλαυσα όλο με χαρά!

Όλα αυτά που έχεις κάνει μέχρι σήμερα στο Λος Άντζελες θα μπορούσες να τα πραγματοποιήσεις στην Ελλάδα και την Κύπρο; Γιατί έπρεπε να ξενιτευτείς δηλαδή;!

Αλέξια: Όλα αυτά που στον ενάμιση χρόνο έκανα εδώ, δεν μπορούσα να τα κάνω στην Ελλάδα. Όσο για την έννοια του ξενιτεμού, δεν νοιώθω ότι ξενιτεύτηκα, αντιθέτως, νοιώθω ότι ήρθα σε οικείο και αγαπημένο περιβάλλον, όπου με αγκάλιασαν και με δέχθηκαν ακριβώς γι’ αυτό που είμαι, την αυθεντική μου φύση!

Τι ανακούφιση και τι τέλεια αίσθηση, να μπορείς να είσαι αυτό που είσαι ακριβώς και να χαίρεσαι μαζί με άλλους που είναι το ίδιο με σένα!

Από τον καιρό που ήρθα εδώ στο Λος Άντζελες, έγραψα τη μουσική και τραγούδησα, στο θεατρικό του Μάριου Στυλιανάκη “Water”, το οποίο ανέβηκε σε θέατρο στο Hollywood τον περασμένο Σεπτέμβρη και Οκτώβρη με τεράστια επιτυχία επί έξι συνεχείς εβδομάδες!!! Μουσική έγραψε επίσης για το “Water” και ο στενός μου φίλος και συνεργάτης Βασίλης Στεργίου από την Θεσσαλονίκη (συνεργάτης και στο Re-bE).
Έπαιξα σε δύο ταινίες Noir μικρού μήκους, του εξαιρετικά ταλαντούχου στενού μου φίλου Κωνσταντίνου Ησαία ο οποίος ζει και εργάζεται εδώ στο Λος Άντζελες. Το θέμα της δεύτερης ταινίας του «Sacred Whispers», έχει σαν θέμα την διαφορετικότητα και το ρατσισμό. Ο αδελφός του Κωνσταντίνου, Αλέξανδρος Ησαίας, είναι καταπληκτικός φωτογράφος και επίσης εξαιρετικά ταλαντούχος διευθυντής φωτογραφίας της δεύτερης ταινίας. Ζει προς το παρόν και εργάζεται στην Αθήνα. Όλες οι μουσικές και των δύο  ταινιών είναι από το Re-bE, από το δίσκο “Backyards”, με φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς που έχω ηχογραφήσει και τους οποίους επεξεργάστηκε  ο Βασίλης Στεργίου, ο οποίος κυκλοφορεί μέσα στους επόμενους μήνες, αλλά και από το “Birds have to Fly” σε μουσική του Peter Massink, σε στίχους δικούς μου και με την φωνή μου!
Το “Birds have to fly”, είναι έτοιμο να κυκλοφορήσει με τον επί χρόνια συνεργάτη μου Ολλανδό σαξοφωνίστα, συνθέτη και ενορχηστρωτή Peter Massink, αλλά και μια σειρά άλλων παραγωγών.
Στις έξι του Μάρτη, τραγούδησα σε ένα από τα πιο διάσημα clubs - μουσικές σκηνές στο Χόλλυγουντ,  Bardot - Los Angeles, σε μία ιδιαίτερη συναυλία για το  Young Storytellers Association, «Bohemian Dream Party», το οποίο υποστηρίζουν στάρς όπως ο Dustin Hofman, Jennifer Aniston και πάρα πολλοί άλλοι, την δε βραδιά που τραγούδησα, παρουσίασαν οι: Josh Radnor (How I met your mother), o Jason Ritter (The Event), Zachary Levi (Chuck) & Ben McKenzie (Southland). Το ρεπερτόριο μου περιέλαβε Re-bE, David Bowie, Leonard Cohen, Beatles, Marianne Faithful, Grace Jones και Jazz. (*) (**)

Πότε και πώς άρχισες να γράφεις η ίδια μουσικές και στίχους; Πού δίνεις μεγαλύτερη βαρύτητα; Στο λόγο ή στη μελωδία;

Αλέξια: Ξεκίνησα να γράφω μουσική πριν πολλά χρόνια κι έκανα μαθήματα δημιουργικής γραφής, όπως ανέφερα και προηγουμένως. Δίνω την ίδια βαρύτητα και στα δύο.

Σου έχουν φερθεί καλά τα Μ. Μ. Ε.; Έχεις κάποιο παράπονο άσχημης συμπεριφοράς ή αδικίας; Τί σ’ έχει ενοχλήσει στις σχέσεις σου με τους δημοσιογράφους;

Αλέξια: Ε, δεν μπορώ να πω ότι ήμουν και το αγαπημένο παιδί τους… αλλά η αγάπη του κόσμου, η εμπιστοσύνη του και η επικοινωνία που έχω με όλους εδώ και είκοσι και πλέον χρόνια, είναι ότι ωραιότερο, οπότε πως θα μπορούσα να επικεντρωθώ σε κάτι «λιγότερο» και επουσιώδες συγκριτικά με την ουσία η οποία είναι η αγάπη που ανταλλάσσω επί καθημερινής βάσεως! Αυτό είναι που θυμόμαστε όλοι, την ανταλλαγή αγάπης.

Πώς βλέπεις την πορεία που έχει διανύσει μέχρι τώρα το «RebE», η νέα σου δισκογραφική κατάθεση; Βρήκες, καλλιτεχνικά, τον εαυτό σου;

Αλέξια: Ανακάλυψα ακόμα ένα μέρος του εαυτού μου και είναι ένα τόσο τέλειο αίσθημα, συνεχίζουν όλα να καλυτερεύουν.

Η δουλειά αυτή υπερβαίνει κατά πολύ τα standards μία απλής δισκογραφικής έκδοσης. Συνολικά, μία έκδοση πολύ αρτιστική. Τρία cd με ούτε λίγο ούτε πολύ πενήντα τραγούδια!, ιδιαίτερο artwork και ένα πολυσέλιδο ένθετο με απίστευτο υλικό. Μοιάζει απίστευτο θαύμα για τον τρόπο που λειτουργεί η εγχώρια, αλλά –τολμώ να πω- και η διεθνής δισκογραφία. Είναι;

Αλέξια: Ναι! Απ’ ότι μου λένε φίλοι αλλά και γνωστοί Αμερικανοί: Ναι, είναι!

Το πανέμορφο ένθετο βιβλίο είναι ξεκάθαρα βιωματικό, κάτι σαν ένα ημερολόγιο ζωής, με στίχους, φωτογραφίες, αποκόμματα, προσωπικές σημειώσεις, κείμενα, λογοτεχνικά αποσπάσματα, εισιτήρια, χαρτιά από σοκολάτα, σκίτσα δικά σου, ζωγραφιές. Γιατί θέλησες να μοιραστείς με το κοινό όλα αυτά τα τόσο προσωπικά; Γιατί διάλεξες να συνοδέψουν τη μουσική και τα τραγούδια σου;

Αλέξια: Σας ευχαριστώ! Χαίρομαι αφάνταστα που το λέτε αυτό. Διάλεξα να γίνει αυτό, διότι είναι η πρώτη φορά που άφησα να φανώ εγώ, όπως ακριβώς είμαι, χωρίς να κρύβω κανένα από τα στοιχεία του χαρακτήρα μου, τα οποία θέλω να μοιράζομαι με όλο τον κόσμο για να έχουν αξία αλλά και για να μπορώ να τα απολαμβάνω, διότι είναι πράγματι απολαυστικό να μοιράζεται κανείς!

Έχεις καθιερωθεί στη συνείδηση του ελληνικού κοινού, από τα πρώτα σου βήματα στη δισκογραφία, ως ποπ τραγουδίστρια. Ο νέος σου δίσκος κινείται σε τελείως διαφορετικά μονοπάτια. Πόσο δύσκολο τελικά είναι για έναν καλλιτέχνη να μπορεί να περνά στο κοινό τις διαφορετικές επιλογές του, χωρίς να ταυτίζεται μόνο με κάποια η κάποιες από αυτές; Στο κοινό του εξωτερικού, υπάρχει η ίδια αντίληψη και νοοτροπία;

Αλέξια: Όταν κάποιος καλλιτέχνης μπορεί να υποστηρίξει κάτι, τότε ο κόσμος δεν υπάρχει περίπτωση να μην το δεχθεί! Το ακροατήριο οδηγείται από τον καλλιτέχνη γι’ αυτό εμείς οι καλλιτέχνες έχουμε την υποχρέωση να προσφέρουμε στον κόσμο: ότι θεωρούμε καλύτερο!

«Μακάρι να με γνώριζα τότε… – Πόσα θα γλίτωνα εάν από τότε με γνώριζα… - Ψάχνοντας για το θεό σε όλα τα λάθος μέρη… - Το παρόν συχνά μου διέφευγε. Μέγα λάθος…». Είναι μια απόλυτα προσωπική και αυτοβιογραφική δουλειά. Η αυτογνωσία σε όλο το μεγαλείο της! Θέλει πολύ θάρρος για να γράφεις τόσο βιωματικούς στίχους, έτσι δεν είναι;

Αλέξια: Θέλει θάρρος για να πούμε στον εαυτό μας την αλήθεια και μετά όταν πια αναγνωρίσουμε την αλήθεια, τότε απομένει να κάνουμε την Αλλαγή ή τις αλλαγές!!!...  Εκεί είναι που χρειάζεται δύναμη, αλλά όταν ξεκινήσουμε, τότε τίποτε δεν μας σταματάει! Προχωρούμε πρόσω ολοταχώς προς την ένωση με εμάς: και πιστέψτε με, δεν υπάρχει πιο ευλογημένη συνύπαρξη…

Αυτό είναι για μένα η πραγματική ένωση, ο πραγματικός γάμος: εμείς με εμάς.

«Σπαταλούμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας επιθυμώντας όλα τα λάθος πράγματα σα να είμαστε ορκισμένοι εχθροί του εαυτού μας…». Υπήρξες ποτέ εχθρός του εαυτού σου;

Αλέξια: Βέβαια, αλλά τελικά υπήρξα πιο πολύ σύμμαχος απ’  ότι πίστευα!...

Η Αλέξια τί επιθυμεί, τί θέλει από τη ζωή της, από εδώ και πέρα;

Αλέξια: Νοιώθω τόσο ευγνώμων κάθε στιγμή, κάθε καινούργια μέρα, που δεν μπορώ να σκεφτώ τι άλλο θέλω. Σίγουρα όμως έχω επιθυμίες, οι οποίες, επειδή ζω την κάθε ημέρα μου ακριβώς όπως επιθυμώ, επειδή παίρνω χαρές συνέχεια, δεν με πονούν, δεν με πιέζουν, αλλά χαίρονται μαζί μου και παίζουν, παίζουμε μαζί και βάζουμε στοιχήματα πόσο γρήγορα θα υλοποιηθούν και άλλα όνειρα και άλλες επιθυμίες και τι άλλα άραγε τέλεια έχει η ζωή να μας προσφέρει!... Κάθε μέρα, βλέπω τα πάντα σαν να τα βλέπω για πρώτη φορά, με τον θαυμασμό ενός μικρού παιδιού και όσο μεγαλώνω θέλω να γίνομαι ακόμα πιο αθώα, έχοντας πάντα την πείρα που εγώ κέρδισα, δίπλα μου.

Γράφεις σ’ ένα από τα τραγούδια σου, στο «Γράμμα στο αγέννητο»: «Σε τι κόσμο θα ερχόσουν, εννιά μήνες για να με βρεις πρόστιμο να ζεις». Έχουμε καταστρέψει για πάντα το μέλλον των παιδιών μας;

Αλέξια: Στο τραγούδι αυτό, μιλάω στο αγέννητο μέσα μου, αλλά θα μπορούσε κανείς να πει ότι απευθύνεται και σε ένα έμβρυο το οποίο πρόκειται ή δεν πρόκειται να έρθει.

Ο κόσμος μας έχει αλλάξει άρδην. Άλλες χώρες χρεοκοπούν, άλλες εξεγείρονται, καθεστώτα πέφτουν, οι λαοί αμφισβητούν, οι πολίτες αντιδρούν. Κι εσύ μιλάς στο δίσκο σου για τους πρόσφυγες και τους αγνοούμενους. Λες: «Δεν ξεχάσαμε». Γιατί, τόσες δεκαετίες μετά, η μισή Κύπρος παραμένει ακόμη σκλαβωμένη;

Αλέξια: Δεν ξέρω. Απλά θεωρώ ότι έχω το χρέος να θυμούμαι και να θυμίζω και στις άλλες γενιές αυτά που έγιναν. Πρέπει να θυμόμαστε, όχι για να γινόμαστε εκδικητικοί, αλλά για να μαθαίνουμε, να προετοιμαζόμαστε, να καλυτερεύουμε.

«Πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο για να σώσουμε την ημέρα. Πρέπει να σώσουμε τη μέρα για ν’ αλλάξουμε τον τρόπο» γράφεις σ’ ένα άλλο τραγούδι σου. Δύσκολο νομίζω… εσύ το έχεις καταφέρει;

Αλέξια: Αυτό το τραγούδι αναφέρεται στην μεταμόρφωση της σκέψης μας, κάθε μέρα, ώσπου κάποια μέρα: απλά να έχει ήδη γίνει! Ναι, το έχω καταφέρει σε ικανοποιητικό βαθμό!!!...

Πότε θα έρθεις στην Ελλάδα και την Κύπρο να τα τραγουδήσεις όλα αυτά ζωντανά;

Αλέξια: Προετοιμάζομαι για ζωντανές παραστάσεις και Ελλάδα και Κύπρο, σύντομα! Προς το παρόν, θα συνεχίσω με εμφανίσεις σε jazz clubs στο Manhattan, στην Νέα Υόρκη, αλλά και στη Βοστώνη, μαζί με τον καταπληκτικό Έλληνα κιθαρίστα Σπύρο Εξάρα, ο οποίος ζει και ηχογραφεί μουσική με εξαιρετικούς διάσημους ξένους μουσικούς στη Νέα Υόρκη και μαζί με τον επίσης στενό μου συνεργάτη εξαιρετικό πιανίστα Γιάννη Γουδέλη, ο οποίος ζει και εργάζεται εδώ στο Λος Άντζελες.

Στις 5 Μαΐου θα τραγουδήσω στο Παρίσι, στα πλαίσια παραστάσεων της UNESCO σε συνεργασία με την Κυπριακή πρεσβεία! Σε ένα αριστουργηματικό θέατρο της UNESCO.

Μετά θα έρθω στην Αθήνα όπου θα γίνει διάσκεψη τύπου για το «Re-bE», στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Αγαπώ και εκτιμώ το Μιχάλη και είχα την χαρά να δω το ίδρυμα μόλις τελείωσε και είπα ότι μόνον εκεί θα ήθελα να τραγουδήσω ή να κάνω διάφορα δρώμενα και την διάσκεψη τύπου για το «Re-bE». 

Του το είπα αμέσως μόλις είδα τον χώρο… Από τους ωραιότερους χώρους τους πιο σύγχρονα εξοπλισμένους στον κόσμο! Μετά πρόκειται να τραγουδήσω στο Βερολίνο, στο Βανκούβερ και μετά στο Λος Άντζελες. Πριν από δύο βράδια, τραγούδησα στο WAS cafe, στο Hollywood, μαζί με τον ηθοποιό Jeff Goldblum, ο οποίος έπαιξε σε πάρα πολλές ταινίες, όπως: Jurassic Park, The Fly, The Big Chill, Independence Day. Παίζει πιάνο Jazz με πολύ καλούς μουσικούς!

Επίσης ο Κωνσταντίνος ετοιμάζει το πρώτο βιντεοκλίπ του Re-bE,  για το «Must Save the Day», με αποσπάσματα από την ταινία του στην οποία συμμετείχα σαν ηθοποιός αλλά και σαν συνθέτις - στιχουργός: «Sacred Whispers».

Θα επέστρεφες σήμερα για να ζήσεις στην Ελλάδα ή στην Κύπρο;

Αλέξια: Στην Ελλάδα δεν νομίζω. Στην Κύπρο το θεωρώ πιο πιθανό, αφού εκεί ζει η οικογένεια μου. Αλλά πιστεύω ότι αυτό που θα κάνω θα είναι να ταξιδεύω παντού και να τραγουδώ, και θα ζω μέσα σε μένα αντί μέσα σε σπίτι ή σε ένα δρόμο κάποιας πόλης, κάποιας χώρας ή κάποιου νησιού.

Με ενθουσιάζει η ιδέα! Υπάρχει τόσος πολύς κόσμος να δούμε, να γνωρίσουμε!

Επειδή το μέλλον έχει μεγαλύτερη σημασία από το παρελθόν, πες μου με ποιους δημιουργούς και καλλιτέχνες θα ήθελες να συνεργαστείς τα επόμενα χρόνια; Έλληνες και ξένους!

Αλέξια: Μέσα στο μυαλό μου έχω ήδη συνεργαστεί με τους εξής: Jeff Atmajian, John Howard Newton, Steven Sondheim, Rachel Portman, Alex Heffe, John Williams, Tom Waits, Chick Corea (ξανά), Gary Burton, Σταύρο Ξαρχάκο, Σταμάτη Κραουνάκη, Σταμάτη Σπανουδάκη, Βαγγέλη Παπαθανασίου και γενικά με συνθέτες για ταινίες εδώ που βρίσκομαι. Είναι τόσοι πολλοί αυτοί που θαυμάζω… μα τόσοι πολλοί!!!

Πώς θα κάνουμε το «Re-be» («Ξανα-είμαι»), το ρητό της κάθε μέρας μας Αλέξια;

Αλέξια: Όταν αρχίσουμε να τιμούμε, να ακούμε, να υπακούμε: όλες τις βαθειές μας επιθυμίες. Φτάνει να σκεφτούμε ότι όλες οι βαθειές μας επιθυμίες είναι σαν ένα τεράστιο, δυνατό και ασφαλές κύμα, πάνω στο οποίο καθόμαστε και αυτό μας πάει ακριβώς εκεί που πάντα θέλαμε… Εκεί όπου σίγουρα ανήκουμε.